Απόλ̣υμα τα Χώρα – Δώρο στον Πραστό

Με την έκδοση των βιβλιών μου “Ποιήματα στην Τσακώνικη Διάλεκτο“, “Τσακώνικα Ποιήματα” και “Παρίουρ ένι με του θύνισε“, όπως και με την έκδοση του νέου βιβλίου “Απόλυμα τα Χώρα”, στόχος μου ήταν και είναι:
α. Να φέρω τη θύμηση του αναγνώστη βιώματα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του λαϊκού μας πολιτισμού, γνωρίσματα κατά παράδοση αυθόρμητα και ομαδικά της ιδιαίτερης πατρίδας μας, της Τσακωνιάς. Με τη θύμηση δεν ξεχνάς. Και δεν πρέπει να ξεχνάς, αν θέλεις να μείνεις ζωντανός. Δεν πρέπει να ξεχάσεις την Ιθάκη σου. Την οποιαδήποτε Ιθάκη. Την Ιθάκη της θάλασσας, της πεδιάδας, του βουνού, του ξερόβραχου, που είναι ύλη, πνεύμα, γή, πέτρα, λουλούδια, χαμόγελα, αγάπη, πόνος, απορία, θαυμασμός, ψύχη και άνθρωπος.
β. Να συμβάλω με τις μικρές μου δυνάμεις στη διατήρηση της ιδιαίτερής μου γλώσσας, της γλώσσας της Τσακωνιάς, δίνοντας έτσι ερεθίσματα τόσο στους ηλικιωμένους να μιλούν, όσο και στη νέα γενιά να μαθαίνει τη γλώσσα την πατρογονική. Γιατί η γλώσσα είναι το μονοπάτι με το οποίο ανηφορίζεις κατά τις ρίζες σου.

Το νέο αυτό βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πρώτο μέρος αποτελείται από δύο ηθογραφικά διηγήματα, από τα οποία το δεύτερο αφορά το νυχτέρι του νεκρού, όπως αυτό γινόταν πατροπαράδοτα στο χωριό μου. Το δεύτερο μέρος περιέχει ποιήματα όλων των αποχρώσεων της ζωής και της ψυχής του ανθρώπου, από τον πόνο και το μοιρολόι, μέχρι τη χαρά και τη σάτιρα. Τόσο τα διηγήματα όσο και τα ποιήματα είναι γραμμένα στην τσακώνικη διάλεκτο και μεταφρασμένα στην νεοελληνική.

Στο τρίτο μέρος του βιβλίου παρατίθεται ένα συνοπτικό και ενδεικτικό λεξιλόγιο της τσακώνικης, που δίνει στον αναγνώστη μια γενική εικόνα της μορφολογίας και της καταγωγής της γλώσσας μας. Σχετικά με την ορθογραφία των κειμένων του βιβλίου αυτού, καθώς δεν επιθυμούσα να καινοτομήσω, έμεινα – όσον ήταν δυνατόν – πιστή στην ορθογραφία που χρησιμοποιήσε ο Μιχαήλ Δέφνερ στο “Λεξικό της Τσακώνικης Διαλέκτου” (1923).

Πρωτού βάλω τελεία στη μικρή αυτή εισαγωγή, θα ήθελα να καταθέσω την πίστη μου οτι η γλώσσα μας, παρά τους κινδύνους που υπάρχουν, θα μείνει ζωντανή. Δεν θα νεκρωθεί. Δεν θα νεκρωθεί, γιατί δεν θα νεκρωθούν εκείνοι που σήμερα την έχουν και την μιλούν.

Αρτεμισία Παναγιώτου Μερκουριάδου