Τσακώνικα Ποιήματα

Η αίσθηση πως ανήκω κάπου με συνοδεύει – όπως συνοδεύει κάθε ξενιτεμένο – όλα αυτά τα χρόνια της ξενιτειάς. Η έλλειψη της ιδιαίτερης πατρίδας βαραίνει την ψυχή κάθε ανθρώπου. Γι αυτό ζητάει το δρόμο της επιστροφής. Της οποιασδήποτε επιστροφής. Έτσι, ψυχικά και συναισθηματικά φορτισμένη, έρχομαι με την έκδοση των νέων μου ποιημάτων – στη γλώσσα των Τσακώνων, τη γλώσσα τη Δωρική – να γυρίσω κι εγώ, αλλά και να φέρω το γυρισμό του κάθε ξενιτεμένου, στην αγκαλιά της γης που μας γέννησε, μας μεγάλωσε, το γυρισμό στη γη που γνωρίσαμε τη φύτρα μας, τη λαϊκή μας γλώσσα, τη χωριάτικη και λαϊκή ζωή, το γυρισμό σ΄αυτόν τον μικρό και μεγάλο κόσμο, τον ενιαίο, τον δεμένο σφιχτά με τη φύση, τον κόσμο που μας έμαθε να είμαστε άνθρωποι.

Αρτεμισία Παναγιώτου Μερκουριάδου