Τσαφήταϊ από τον όζε τα καρδία – Δραπέτευσαν από τη φωλιά της καρδιάς

Σ΄ αυτή την εποχή που η πατρίδα δοκιμάζεται μέσα σ΄ ένα πόλεμο με άγνωστο εχθρό, ο λαός της ταλανίζεται σε μια κατοχή με φάντασμα κατακτητή η πείνα θερίζει, η δυστυχία περισσεύει, τα παιδιά της παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς, σκορπίζουν ανά τον πλανήτη, όσα της απέμειναν απεγνωσμένα, με λαβωμένη αξιοπρέπεια, ψάχνουν το μεροκάματο, σκολιαρόπουλα υποσιτισμένα, προσπαθούν ημιλιπόθυμα να παρακολουθήσουν μάθημα, ηλικιωμένοι πεθαίνουν αβοήθητοι, εξαθλιωμένοι, με το παράπονο πως δε θα γευτούν το ηλιοβασίλεμα, όπως δε γεύτηκαν και την ανατολή, η γηρασμένη πεζοπόρος του λόγου, μέσα σ΄ ένα κρύο βουβό δωμάτιο, συναισθηματικά και ψυχικά φορτισμένη, αφυπνίζει με τον ταπεινό της λόγο το παρελθόν, το φέρνει στο παρόν, για να το εμψυχώσει, να ξαναβρεί τη χαμένη του ελπίδα και τον λαμπρό ήλιο της πατρίδας, που φωτίζει και ζεσταίνει.

Αρτεμισία Παναγιώτου Μερκουριάδου